Orthodontisten Erik Reukers en Mignon Kindt-Ackermans: ‘Je moet elkaar ook iets gunnen’

Mignon: ‘Ik wilde na mijn afstuderen als orthodontist liefst in Nijmegen blijven werken. Door een hoogleraar van de opleiding werd ik benaderd of ik Erik in de praktijk wilde helpen.’

Erik: ‘Naast de vestiging in Nijmegen wilde ik tien jaar geleden ook in Lent een vestiging openen, een paar dagen per week. Dat is een nieuwbouwwijk aan de overkant van de Waal, waar nog geen ortho zat. Maar met zo’n volumevergroting had ik een extra orthodontist nodig, dat kon ik niet alleen. Bovendien had ik in mijn achterhoofd dat ik over een aantal jaar zou willen afbouwen. Klikt het, zou die extra kracht misschien maat kunnen worden. Dus vroeg ik aan een bevriende hoogleraar: ken jij niet iemand die hier zou passen? Zij tipte Mignon.’

Mignon: ‘In eerste instantie kwam ik als waarnemer. Dat is een mooie manier om een praktijk beter te leren kennen. Na mijn opleiding heb ik dat een tijd gedaan. Ik kon bij allerlei praktijken in de keuken kijken. Dan merk je welke werkwijze bij je past, en wat juist niet. Een grootschalige praktijk, waar soms wel tien mensen tegelijk in de stoel liggen en waar de orthodontisten van de ene naar de andere kamer hollen, past niet goed bij me. Deze praktijk voelde meteen vertrouwd. Ik begon met één dag per week, in de loop van de tijd is dat verder opgebouwd.’

Erik: ‘Mignon en ik lijken op elkaar, we zijn allebei analytisch en rustig. Jaren geleden hebben we een psychologisch persoonlijkheidsonderzoek laten doen met alle medewerkers in de praktijk, om te kijken hoe ons team in elkaar steekt. Ik heb dat rapport net weggegooid, maar ik weet nog dat erin stond dat er geen grote verschillen tussen Mignon en mij te verwachten zijn. Een bevestiging van mijn gut feeling dat het goed zit. We hebben daarna een plan gemaakt voor onze maatschap.’

Mignon: ‘In het begin overlegde ik veel met Erik, elk behandelplan legde ik aan hem voor, zodat we konden overleggen. Dat hoeft steeds minder, ik weet wat hij ergens van vindt en hij weet dat van mij. We hebben dezelfde werkethiek. Toen we na vijf jaar besloten dat ik maat zou worden in deze praktijk was ik blij, want ik wilde meer vastigheid dan die waarnemingen. De financiën van die inkoop hebben we geregeld via een constructie met een geleidelijke inkoop, in de loop van vijf jaar betaal ik mijn deel.’

Erik: ‘Mignon is een stuk zakelijker dan ik, zij kan makkelijker nee zeggen. Ik ben een watje, ik ben veel te vriendelijk voor de medewerkers. Ik ben blij dat ze er is. Als een medewerker iets aan me vraagt en ik weet niet wat ik moet, kan ik zeggen: ik overleg het even met Mignon.’

Mignon: ‘We gaan in deze praktijk relaxt met elkaar om. Het was even wennen toen ik maat werd, want toen veranderde mijn rol in de praktijk. Als waarnemer sta je in de hiërarchie onder de assistentes, nu was er ineens een gezagsverhouding. Moest ik die functioneringsgesprekken voeren en beslissen over salarisverhogingen en dat soort zaken. Gelijke monniken, gelijke kappen. Ik vind het niet goed als de verschillen in salaris of arbeidsvoorwaarden tussen de medewerkers uit elkaar lopen. Dus daar ben ik heel straight in.’

Erik: ‘Ik leg me de laatste tijd meer toe op ingewikkelde, multidisciplinaire behandelingen. Naast de gewone beugels en correcties, natuurlijk. Die moet je blijven doen om het vak in de vingers te houden. Die complexe correcties, waarbij we bijvoorbeeld kiezen transplanteren naar de plek van tanden om mensen met grote beschadigingen een gezond gebit te geven, zijn bijzonder uitdagend. Dat is echt topsport.’

Mignon: ‘Ik dacht in het begin dat Erik conservatief zou zijn als het gaat over nieuwe technologie. Als jonge orthodontist wil je juist graag nieuwe technieken en behandelmethodes uitproberen. Erik is behoudend. Hij gaat kijken naar innovaties als hij ziet dat het efficiënter of eenvoudiger kan zijn. Om voor het behandelplan goed zicht te krijgen van de stand van de tanden, kun je met 3D-scanners een gebit scannen. In de computer draaien we die scans digitaal alle kanten uit om te zien wat en hoe we gaan corrigeren. Maar Erik werkt liever met de ouderwetse gipsmodellen. Je weet wel, dat je in zo’n lepel moet ‘happen’. Pas na een paar jaar aandringen van mijn kant hebben we nu ook zo’n scanner in de praktijk. Stuk duurzamer, toch?’

Erik: ‘Die scans werken prima. Maar ik vind het fijn om die fysieke gipsafdruk in handen te hebben. Ook mooi om bij het afsluiten van de behandeling zo’n afdruk aan de patiënt mee te geven: zo zag jouw gebit eruit. We overleggen regelmatig over dit soort zaken. Toevallig gaan we vanavond weer samen een vorkje prikken om te overleggen. Over het afronden van mijn loopbaan en mijn vertrek uit de praktijk, bijvoorbeeld. Dat moet je op tijd plannen, ik ben daar tien jaar geleden al over gaan nadenken. Als je het maar voor je uitschuift, heb je steeds minder te kiezen. Dan zou de praktijk worden opgenomen in een grotere keten, dat wil ik pertinent niet. De plannen voor mijn vertrek uit de praktijk worden steeds concreter. Hoe gaan we dat aanpakken?’

Mignon: ‘Daar zijn verschillende scenario’s voor te bedenken. Ik zou Erik kunnen uitkopen en er iemand bij zoeken om daarmee een samenwerking stap voor stap op te bouwen, zoals Erik en ik ook zijn begonnen. Of we zoeken een ervaren orthodontist die Eriks aandeel overneemt. Daar moeten we over gaan praten. Want er hangen ook financiële consequenties aan.’