Fietsen op zondagochtend, normaal best ontspannend, behalve die ene keer. Nauwelijks waren we vertrokken of de mobiel van mijn fietsvriend, laat ik hem Eric dopen, roerde zich. Een van zijn huurders. De airco deed het weer niet. Bij een weersverwachting van 27 graden die middag. Eric beloofde straks even langs te lopen.

 

Onze voeten zaten net terug in het klikpedaal, of de volgende huurder hing aan de lijn. Uit hetzelfde gebouw. Met hetzelfde probleem natuurlijk. Ook hij werd gesust met dezelfde belofte om even te komen kijken. Om een lang verhaal kort te maken: de eerste tien kilometer bleek ons uiteindelijk ongeveer een uur te kosten. Erics appartementenblok telt zes huurders en één voor één vertelden ze hem dat ze het warm begonnen te krijgen.

Het zou ongepast zijn geweest om mijn balende fietsvriend op dat moment een ‘zie je wel’ toe te werpen. Nochtans, we hadden het er vaak over gehad: de lage rente, sparen of beleggen, investeren in onroerend goed. Met handen en voeten (tenminste, als we niet aan het fietsen waren) had ik hem uitgelegd dat het spreiden van risico’s dé eerste beleggingsregel is. En dat je in een beleggingsportefeuille óók onroerend goed kunt opnemen. Via een gespecialiseerd beleggingsfonds. Dat dan naast andere beleggingen staat en geen last heeft van haperende airco’s of slechte huurders.

 

Bovendien is liquiditeit van belang. Zodat je er snel uit kan, mocht de overheid het fiscale regime bijvoorbeeld wijzigen. Of als de ruimtelijke ordening verandert, zodat het natuurgebied waar je op uitkijkt plots toch een woonzone blijkt te worden. Of gewoon, als de economische omgeving het even minder interessant maakt om in bakstenen te beleggen. Bij een rechtstreekse belegging in vastgoed is de liquiditeit zeer laag. Een beleggingsfonds is wél makkelijk verhandelbaar.

 

Het mocht niet baten. Eric wilde iets tastbaars. Gevolg: al zijn belegbare vermogen ging in een appartementenblok in de stad en een vakantiehoeve in de Belgische Ardennen. De emotie van het tastbare bleek sterker dan de ratio van de cijfers.

 

Tot nu toe is het enige tastbare voor Eric vooral het stuur van zijn auto geweest. Om de haverklap belt hij aan bij een van zijn eigen appartementen of vreet hij kilometers weg in de richting van zuidelijk België. Is het niet de airco, dan is het wel een huurder die het plots logisch vindt om slechts de helft van de huur te storten. Zijn vriendin is immers vertrokken, en hun afspraak was dat ieder de helft van de huur zou opbrengen...

Ook die middag bracht Eric in zijn auto door. Ondertussen uitrekenend hoeveel de reparatie van de airco nu weer zou wegvreten van het verwachte huurrendement.

 

Wat ik die middag deed? Even via de app over mijn beleggingen swipen om vast te stellen dat de gespreide portefeuille goed standhield in deze turbulente tijden (Noord-Korea had het net voordien nodig gevonden een raket te testen). Waarna mijn vrouw en ik de fiets namen richting een supergezellig terras. Ondertussen was het immers een heerlijke 27 graden geworden.