Duitsland is met 35% van zijn gasconsumptie momenteel het meest afhankelijk van Russisch gas. Italië verlaagde dit percentage al van 40% naar 25%, met importen uit Algerije als helpende hand. In Europa verloopt het aanvullen van de gasvoorraden voor de winter nog niet bepaald vlot. De EU wil op minimaal 80% zitten. Duitsland streeft zelfs 90% na, maar onttrekt momenteel zelfs gas aan de voorraad waarvan het niveau slechts op 64,5% zit. Het geeft aan dat het een race tegen de klok wordt.
Gasverbruik in Duitsland, verdeeld naar afnemers en onderverdeling per industrie

Bron: EuroStat energy balances
Duidelijk is dat er twee grootverbruikers zijn: de industrie en de huishoudens. Bij een verdere escalatie van de gascrisis – wanneer de toevoer vermindert maar nog wel ‘voldoende’ is - kunnen nutsbedrijven de gasprijs aan afnemers onder bepaalde voorwaarden direct verhogen tot de marktprijs. Dat zou de inflatie voor burgers en bedrijven fors opjagen. De consumptie in Duitsland valt dan met mogelijk 1%-punt terug. Een dergelijke verhoging gaat vrijwel zeker gepaard met fiscale steun aan bedrijven en huishoudens.
Bij een complete stopzetting van de gasleveranties zijn de economische gevolgen zeer groot. Als gas op rantsoen gaat, loopt de industriële productie zware schade op. De inflatie schiet omhoog door sterk stijgende energieprijzen. Uiteraard komen de consumentenbestedingen in een dergelijk klimaat nog meer in de verdrukking. Het betekent ook dat bij de inzakkende industriële productie er meer ontwrichtingen plaatsvinden in aanvoerketens, wat voor schaarste zorgt waardoor prijzen nog verder stijgen.
Kijken we naar de Duitse industrie, dan zien we dat het energieverbruik van de chemiesector met kop-en-schouders boven de andere takken uitsteekt (zie bovenstaande grafiek). Hier ‘besparen’ lijkt logisch, maar de sector levert veel noodzakelijke ‘bouwstenen’ voor de overige industrieën. Dus zo eenvoudig is de exercitie niet.