Column
Cum laude
Een uitzonderlijk resultaat behalen en vervolgens ‘met lof’ afstuderen, is er op een toenemend aantal universiteiten niet meer bij. Artsenopleidingen willen van het predicaat ‘cum laude’ af. Het gaat hierbij om de Faculteit der Geneeskunde VU, maar ook het Erasmus MC, Maastricht en het UMC Utrecht kwamen recent met dit nieuws.
De aanleiding voor het afschaffen van ‘cum laude’ afstuderen, is het gevoel dat de prestatiedruk moet worden verlaagd. Als maatschappij moeten we met elkaar het risico op een burn-out verminderen. Ook de studenten zelf lieten weten hier een voorstander van te zijn. Al zegt dat laatste niet alles, want een kort interview met mijn studerende zoon leverde op dat hij pas echt opgelucht zou zijn als de week minimaal door de helft gaat. Een eerste evaluatie na de afschaffing van cum laude afstuderen toonde volgens één van de professoren al aan dat studenten ‘iets meer ontspannen zijn’.
De nadruk leggen op leren en minder op presteren, kan in ieder geval in Nederland al langer rekenen op een groeiend draagvlak. Al zijn voor de Vrije Universiteit mentale problemen niet de enige reden voor de afschaffing. De universiteit denkt dat studenten ook betere en meer toekomstbestendige artsen worden als ze niet strijden voor het predicaat. ‘Het draait niet om de eenling die wil excelleren, maar om iemand die in teamverband wil leren en samenwerken,’ aldus hoofd van de master geneeskunde Hester Daelmans.
Presteren is sowieso iets waar we in vergelijking met veel andere landen niet altijd even positief naar kijken. Zo onderzochten onderzoekers van de Young Advisory Group (in opdracht van NBBU) de stresslevels onder generatie Y. Die getallen waren behoorlijk schokkend. Een meerderheid van de ondervraagden (61%) gaf aan gemiddeld tot veel stress te ervaren. Naast te lange werkdagen (volgens 44%), is de eerdergenoemde prestatiedruk hiervoor een belangrijke factor (42,6%). In het onderzoek valt op dat WO’ers die twijfelen aan de eigen prestatie een belangrijke oorzaak van stress is.
Laten nu net die prestaties - en de verbetering ervan – en dan met name in de zorg, dé uitdaging zijn voor ons nieuwe kabinet. Zo kwam de Raad voor Volksgezondheid en samenleving (RVS) recent in haar rapport 'De basis op orde' tot de conclusie dat de eerstelijnszorg niet alleen de betaalbaarheid, maar vooral ook de kwaliteit en toegankelijkheid niet langer kan blijven garanderen. Dat heeft weer alles te maken met parttime werken en 30% van de huisartsen die binnen zes jaar met pensioen gaat. Een realistisch scenario is dat eerstelijnszorg voor veel patiënten simpelweg niet meer beschikbaar is.
We wachten de diverse partijprogramma’s af, maar op het moment van schrijven is er nog geen partij met een plan gekomen dat oplossingen biedt. Ondertussen is men op het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) druk bezig met een nieuwe visie voor 2030. Dat voelt dan toch een beetje als een visie ontwikkelen op brandveiligheid, terwijl de vlammen al uit het dak slaan.
Daarom geven de meeste betrokkenen, zoals Frans Meijman, oud-huisarts en VUMC-hoogleraar, aan dat dit echt veel te laat is. Hij noemt zelfs het jaartal 2030 als uitgangspunt ‘onverantwoord’. Dan maar weer terug naar het begin van dit verhaal. Als ‘presteren’ niet de oplossing is en we aankijken tegen een complete burn-out van het zorgstelsel, dan moeten we maar hopen dat het kan via ‘leren’. Laten we deze keer vooral aan de dokters vragen wat er moet gebeuren en even geen tijd in een volgend plan stoppen. Wellicht dat de plannenmakers met de gewonnen tijd een praktische bijdrage kunnen leveren in die zorg. Niet voor niets riep Aristoteles al in de oudheid ‘Wat men moet leren doen, leert men door het te doen’. Nu alleen nog wat minder twijfelen aan de eigen prestaties.
Chris Zegers | Managing Director bij Van Lanschot Kempen Healthcare
De nadruk leggen op leren en minder op presteren, kan in ieder geval in Nederland al langer rekenen op een groeiend draagvlak. Al zijn voor de Vrije Universiteit mentale problemen niet de enige reden voor de afschaffing. De universiteit denkt dat studenten ook betere en meer toekomstbestendige artsen worden als ze niet strijden voor het predicaat. ‘Het draait niet om de eenling die wil excelleren, maar om iemand die in teamverband wil leren en samenwerken,’ aldus hoofd van de master geneeskunde Hester Daelmans.
Presteren is sowieso iets waar we in vergelijking met veel andere landen niet altijd even positief naar kijken. Zo onderzochten onderzoekers van de Young Advisory Group (in opdracht van NBBU) de stresslevels onder generatie Y. Die getallen waren behoorlijk schokkend. Een meerderheid van de ondervraagden (61%) gaf aan gemiddeld tot veel stress te ervaren. Naast te lange werkdagen (volgens 44%), is de eerdergenoemde prestatiedruk hiervoor een belangrijke factor (42,6%). In het onderzoek valt op dat WO’ers die twijfelen aan de eigen prestatie een belangrijke oorzaak van stress is.
Laten nu net die prestaties - en de verbetering ervan – en dan met name in de zorg, dé uitdaging zijn voor ons nieuwe kabinet. Zo kwam de Raad voor Volksgezondheid en samenleving (RVS) recent in haar rapport 'De basis op orde' tot de conclusie dat de eerstelijnszorg niet alleen de betaalbaarheid, maar vooral ook de kwaliteit en toegankelijkheid niet langer kan blijven garanderen. Dat heeft weer alles te maken met parttime werken en 30% van de huisartsen die binnen zes jaar met pensioen gaat. Een realistisch scenario is dat eerstelijnszorg voor veel patiënten simpelweg niet meer beschikbaar is.
We wachten de diverse partijprogramma’s af, maar op het moment van schrijven is er nog geen partij met een plan gekomen dat oplossingen biedt. Ondertussen is men op het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) druk bezig met een nieuwe visie voor 2030. Dat voelt dan toch een beetje als een visie ontwikkelen op brandveiligheid, terwijl de vlammen al uit het dak slaan.
Daarom geven de meeste betrokkenen, zoals Frans Meijman, oud-huisarts en VUMC-hoogleraar, aan dat dit echt veel te laat is. Hij noemt zelfs het jaartal 2030 als uitgangspunt ‘onverantwoord’. Dan maar weer terug naar het begin van dit verhaal. Als ‘presteren’ niet de oplossing is en we aankijken tegen een complete burn-out van het zorgstelsel, dan moeten we maar hopen dat het kan via ‘leren’. Laten we deze keer vooral aan de dokters vragen wat er moet gebeuren en even geen tijd in een volgend plan stoppen. Wellicht dat de plannenmakers met de gewonnen tijd een praktische bijdrage kunnen leveren in die zorg. Niet voor niets riep Aristoteles al in de oudheid ‘Wat men moet leren doen, leert men door het te doen’. Nu alleen nog wat minder twijfelen aan de eigen prestaties.
Chris Zegers | Managing Director bij Van Lanschot Kempen Healthcare
Contact
Meer weten?
Neem direct contact op met Chris Zegers via
06 50 64 78 99 of c.zegers@vanlanschotkempen.com
of lees meer over ons aanbod voor medici.