Niemand wordt geboren met een scalpel in zijn hand

‘Tijdens mijn geneeskundeopleiding hoorde ik dat het belangrijk was om onderzoek te doen. Ik meldde me bij de hoogleraar interne geneeskunde met de vraag of ik daar misschien iets kon bijdragen. Ik stond na vijf minuten weer buiten met de opdracht: bedenk zelf maar wat, kom maar met ideeën.’ 

‘Een vriendje van me deed onderzoek bij het UMCU, experimentele hartchirurgie bij varkens. Hij nodigde me uit om mee te kijken en te helpen. Op zich wel leuk, dacht ik, dus heel achteloos ben ik daar begonnen. Door toeval werd ik dus hartchirurg. Ik rolde zomaar het vak in en naarmate ik meer wist en kon, werd het steeds leuker.’

‘Tijdens mijn studie vond ik meerdere disciplines interessant. Veel medisch studenten twijfelen af en toe, hoor ik van ze, en ik had dat ook. Meer beschouwende vakken passen minder goed bij mij, ontdekte ik. Juist de combinatie van handvaardigheid tijdens operaties en het denkwerk vooraf voor een goede operatiestrategie vind ik interessant.’ 

‘Welk deel van het hart moeten we bereiken, hoe komen we tijdens de operatie bij het hart, gaan we via de voorzijde of tussen de ribben door, waar sluiten we de hart-longmachine aan, moeten we het lichaam koelen of niet, is een hartklep duurzaam te repareren en hoe? Allemaal aspecten die je vooraf samen met de cardiologen in het hartteam, samen met anesthesiologen tijdens de operatie en postoperatief samen met de intensive-care-artsen moet managen.’

‘Eigenlijk doe ik een aantal banen tegelijk. Ik sta op de OK, ik doe onderzoek en begeleid mensen die onderzoek uitvoeren en manage de afdeling hier in Amsterdam op operationeel vlak. En ik reis regelmatig naar het buitenland, ik word gevraagd om voordrachten te houden en specifieke technieken die we in Nederland goed beheersen, aan andere teams over te dragen.’ 

‘Eerst komen dan collega’s uit het buitenland over om mee te kijken, daarna ga ik naar hun ziekenhuis om in een paar dagen die nieuwe techniek over te dragen. Soms ga ik later terug om mee te kijken. Dat kan sinds een paar jaar ook helemaal digitaal via remote proctoring. Een operatie wordt duizenden kilometers verderop uitgevoerd en ik kan dankzij verschillende camera’s zien wat de anesthesioloog ziet, wat het totaalbeeld is, verschillende close-ups, gewoon hier in mijn werkkamer op een computerscherm, terwijl ik communiceer met de collega die de operatie uitvoert. Scheelt uren reistijd, een interessante ontwikkeling.’

‘Het is interessant om een andere cultuur te ervaren. Tijdens mijn opleiding heb ik een tijdje in Japan gewoond en gewerkt. Veel artsen in het ziekenhuis in Tokyo hebben hun opleiding deels in de Verenigde Staten gevolgd, dus de cultuur in het ziekenhuis was enerzijds vertrouwd Amerikaans en anderzijds cultureel totaal anders.’

‘Harttransplantaties worden bijvoorbeeld in Japan niet uitgevoerd, omdat men in Japan gelooft dat de ziel in het hart huist. Dus ondanks dat het technisch mogelijk is, gebeurt dat gewoon niet. Keerzijde is dat zij veel verder gaan in chirurgie bij hartfalen. Ik ben gepromoveerd op hersteloperaties aan de linkerhartkamer bij hartfalen, er waren in het ziekenhuis Japanse chirurgen die daar veel ervaring mee hadden.’

‘Mijn vakgebied is zo klein, daar krijg je tijdens de opleiding hooguit zijdelings of bij toeval mee te maken. Pas als je meekijkt bij een operatie of als je een paar dagen meeloopt op onze afdeling, krijg je echt in beeld hoe het hier werkt. Dan kun je beoordelen of het bij je past, of juist niet. Na de speeddate-sessies via Van Lanschot kwam ik in contact met studenten die bij ons wilden meekijken bij een operatie. Een van die studenten werkt nu mee aan het onderzoek van een van mijn PhD-studenten.’

‘Hoewel studenten soms lijken te denken dat hun carrière een kaarsrechte lijn moet zijn, wil ik ze uitnodigen om ook te slingeren. Gebruik je opleidingstijd om zoveel mogelijk rond te kijken Op die manier ontdek je wat je leuk vindt, waar je hart ligt. Ze hebben de tijd, de studie duurt zes jaar, daarna moeten ze nog een opleiding in en een promotietraject volgen. Dus voordat ze zich committeren aan zo’n lang traject, kunnen ze rondkijken om de keuze goed te maken. Soms ook om te besluiten wat het niet gaat worden. Een kwestie van afstrepen: vind je wetenschap en onderzoek interessant? Vind je het leuk om kennis over te dragen? Voel je je prettig op een operatiekamer? Niemand is geboren met een scalpel in zijn hand, de meeste operatievaardigheden kun je goed leren.’

‘Zo oud ben ik niet, maar ik merk dat de nieuwe generatie medisch professionals hun werk-privébalans beter regelt. In mijn tijd waren het lange werkweken, terwijl de jongere garde zegt: ik heb een leven buiten het ziekenhuis, ik heb ook nog een thuisfront, een sociaal leven. Als begeleiders en opleiders hebben wij de taak om studenten te helpen hun grenzen aan te geven, bijvoorbeeld door ze op tijd naar huis te sturen. Want wat we allemaal met elkaar gemeen hebben als medisch professionals, is de gedrevenheid om een goede arts te zijn en te blijven.’

 

Wist u dat Van Lanschot Kempen ook hypotheken voor medisch specialisten aanbiedt? Klik hier voor meer informatie.