Tientallen koophuizen heeft ze bezocht, minimaal. Pam raakte ergens halverwege de tel een beetje kwijt. Het is gewoon heel moeilijk om in deze tijd een huis te kopen, zeker in Amsterdam, heeft ze gemerkt. ‘Ik had ongeveer in mijn hoofd wat ik wilde: welke wijk, hoe groot. Dan begint de zoektocht. We hebben de gekste dingen meegemaakt.

Illegale kamers, bijvoorbeeld, waar geen vergunning voor is. Huizen die vies en rommelig waren. Of die keer dat er een hele rij geïnteresseerden buiten stond te wachten op een bezichtiging. Een buurvrouw klampte ons aan om te waarschuwen dat het huis van onder tot boven onder de schimmel zat. We zijn meteen vertrokken.’

Die eerste bezichtigingen kun je misschien zien als oriëntatie op de huizenmarkt. En al snel merkte Pam: zonder makelaar kom je nergens. ‘Ik werd niet serieus genomen. Soms kon ik niet eens bezichtigen, want dan was de wachtlijst al vol, amper een dag nadat een huis op Funda kwam.’ 

Gelukkig hoefde ze dit avontuur niet in haar eentje te ondernemen. Haar ouders stonden vierkant achter haar. ‘M’n vader stuurde elke ochtend een lijst met kanshebbers die hij online vond. En m’n moeder ging samen met mij kijken, soms zelfs alleen als ik te druk was op m’n werk.’ Dat was een extra nadeel: de zoektocht viel samen met de drukste periode op Pam’s werk als accountant. Extra stress. ‘Dan had ik een vermoeiende dag achter de rug op kantoor en moest ik ’s avonds thuis ook allemaal financiële gegevens uitzoeken en vragen beantwoorden.’

Niet alleen een makelaar bleek een voorwaarde voor het vinden van een huis, ook helder zicht op de financiële kant van het verhaal is belangrijk. De ouders van Pam bankierden al bij Van Lanschot Kempen, Pam schoof aan om over hypotheken te praten. 

‘Onze private banker heeft het me van A tot Z uitgelegd’, vertelt ze. ‘Als ik iets niet snapte, legde hij het me nog een keer uit. En hij hield rekening met alles. Niet alleen met wat ik verdien en wat ik maximaal kan lenen, hij rekende ook mee hoe mijn salaris zich de komende jaren zal ontwikkelen en hoeveel geld ik nodig heb om gewoon lekker te kunnen leven. Ik wil natuurlijk niet in een droomhuis wonen en alleen nog crackers kunnen eten.’

Samen met de banker stelden Pam en haar ouders een financieel plan op. En dat stelden ze nog een keer bij. ‘Het bleek dat er voor het budget dat we in gedachten hadden, écht niks normaals te koop was. We hebben kort een klushuis overwogen, maar dan ben je maanden verder voordat je kunt verhuizen. En we zijn allemaal geen echte klussers. Dus gingen we iets duurder zoeken.’

Een paar keer was het bijna raak. Net overboden, of net ingehaald op voorwaarden. ‘Gelukkig hield onze makelaar het hoofd koel. Die gaf aan: dit is het huis waard, meer dan dat moet je niet bieden. Want iedereen is aan het overbieden. Ook brachten sommige zoekers een bod uit zonder voorbehoud van een bouwkundige keuring, een reden dat we een ander huis misliepen, ook al hadden we het hoogste bod. Maar zonder bouwkundige keuring bieden, nee, dat leek me niet verstandig.’

En toen was daar ineens: haar nieuwe huis. Na bezichtiging nummer zoveel liet Pam haar moeder alleen kijken. En die dacht direct: ja, dit is wel wat. Een licht appartement, bovenste verdieping, waar hooguit een likje verf nodig was en verder niks. Na de bezichtiging bracht ze een bod uit, Pam kreeg haar nieuwe huis pas te zien toen de koop rond was. Een vreemde volgorde? ‘Ik had natuurlijk de foto’s op Funda gezien. Het is in het echt nog mooier. De verkoper heeft zelfs een deel van de meubels aan me verkocht, hij verhuisde naar het buitenland.’